Κοίμησης της Θεοτόκου και οι ευεργεσίες της
(Οι άπιστοι αντιλογίες και εχθρικά διακείμενοι στον Υιών της)
Μητροπολίτου Χίου ΚΚ. Νεκταρίου
Περισσότερο από κάθε άλλο θέμα χρεωστούμε η καλυτέρα οφείλουμε με αγάπη, να διηγούμαστε τα μεγαλεία της θεομήτορος και Αειπάρθενου Μαριάμ. Κατεξοχήν δε, τον μηνά της Πανάγιας, τον Αύγουστο.
Η  γλυκεία μας η Παναγία, με άπειρη χαρά και υπακοή προσέφερε τον εαυτό Της στα παντοδύναμα χεριά του Τριαδικού Θεού για το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Με πόθο, λοιπόν, και λαχταρά, οι Ορθόδοξοι ας επιδοθούμε σε ύμνους δοξολογίας προς την Παρθένο Μαρία, σ’ Εκείνην που το Άγιων Πνεύμα κατέβηκε νωρίτερα απτόητη στους Άγιους Αποστόλους και την κατέστησε Κυρία Αγγέλων και ανθρώπων, έχουσα τα δευτερεία της Αγίας  Τριάδος.
Η Αγνή Παρθένος Μαριάμ δέχτηκε και αυτή με υπακοή και ταπείνωση το Πνεύμα το Άγιων που κατέβηκε σ’ Αυτήν, ως σε εκλεκτόν σκεύος,  κατά τον Ευαγγελισμό, όπου ο αρχάγγελος Γαβριήλ της ανακοινώσε ότι δια της δυνάμεως  του Παρακλήτου, θα φέρει τον Πανένδοξο Καρπό, που το άρωμα του θα διαπερνά γη και ουρανό και από τον Όποιον θα τρέφονται όλοι οι πιστοί, από τον πρώτων ως τον τελευταίον. Τοιουτοτρόπως, απαλλάσσεται η Θεοτόκος , άμα τη σύλληψη του Υιού της, από το προπατορικό αμάρτημα αλλά γίνεται ταυτόχρονος και η μεσίτρια μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Αναδεικνύονται έτσι και οι πιστοί δια της άκτιστου Χάριτος, μέσω της Παναγίας και των Αγίων μας Απόστολων, Άγιοι, όργανα του Άγιου  Πνεύματος, φως του κόσμου, άλας της γης, αποκτώντες την ιδία άκτιστη ενεργεία με Εκείνου, του Παρακλήτου Μεταμορφώνονται σε Άνθη πυρίπνοα του Παράδεισου και κληρονόμους της Βασιλείας του Θεού.
Οφείλουμε λοιπόν αδελφοί μου, και τώρα και πάντοτε, να αποφεύγουμε όλους τους εχθρούς του Υιού της Θεοτόκου και  της Αγίας Ορθόδοξου Παραδόσεως μας, ως από κατάρα, που «φάσκοντας είναι σοφοί, ξεμωράθηκαν, και άλλαξαν την του άφθαρτου Θεού εν ομοιώματα εικόνος φθαρτού ανθρώπου…» (Ρω.,  α’ , 22-23). Οι τοιούτοι, εξαιτίας του τύφου της υπερηφάνειας , απέβαλαν από το Θεάνθρωπο Ιησού όλη τη δόξα και την έθεσαν πάνω στους ώμους εχθίστων θνητών ανθρώπων, τους οποίους ανύψωσαν σε νέους αλάθητους «μεσσίες» (βλ. Παπά Ρώμης) δια του οποίου ακυρώνεται η μοναδικότητα του μοναδικού αλάθητου Μεσσία, του Ιησού.
Στη συνεχεία κάποιοι από αυτούς, Λούθηρος, Καλβίνος και άλλοι, από αντίδραση στον Παπισμό θεοποίησαν τη φύση, τη λογική, την επιστήμη και με συμβουλή του Εωσφόρου αρνούνται την Παναγία ως  Θεοτόκο και Αειπάρθενο.
Αυτά τα φοβερά και βλασφημά δεν είναι ο τελευταίος σταθμός στον κατήφορο και στην καταστροφή της χωρίς Χριστό ανθρωπότητας. Η σχετικοποιηση του Χριστού και της ξεδιάντροπης θεωρίας ότι η βιολογική ζωή είναι  η μονή αποδεκτή αλήθεια, στη αναίσχυντη αναγνώριση του πιθήκου ως προπάτορα του ανθρώπου, στο πείσμα και την κακιά των ημερών μας εναντίον της Κυριακής αργίας και της Αναστάσεως του Κύριου Ιησού. Μισούν επίσης θανάσιμα την Ορθόδοξη Λειτουργιά της Κυριακής γιατί δεν αντέχουν να ακούν το «Ανάστησαν Χρίσου θρασεμένοι».  Φλέγονται τα σπλάγχνα όλων αυτών των πολεμόχαρων ανθρωπάκων στις εκφωνήσεις: « εν ειρήνη του Κύριου εδεήθημεν, υπέρ της άνωθεν  ειρήνης και της σωτηρίας των ψύχων ημών του Κύριου εδεήθημεν, εν ειρήνη προελθών του Κύριου εδεήθημεν». Αρνούνται πεισματικά τη διδασκαλία του Άγιου Ιωάννου του Χρυσόστομου, που λέει : «Η Θεια Λειτουργιά είναι μυστήριο ειρήνης» και του Άγιου Μάξιμου του Αμολόγητου, που βοά ότι η Εκκλησία είναι «άσυλο, ειρήνης ανακτόρων» και ας  λένε ότι δήθεν κόπτοντας για την ειρήνη, την δικαιοσύνη και την ελευθερία. Η γήινη τους ατμόσφαιρα αποπνέει οσμή εγκλημάτων, αίματος, βιασμών και βορβορωδών σαρκικών μίξεων. Όντως, αυτή η πλανημένη γένια είναι η περισσότερο πλανισμένη στην ιστορία του κόσμου. Άραγε, θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει στην Αλήθεια, στον Χριστό; Μακάρι, το ευχόμαστε.
Εκτός του γλυκύτατου Ιησού, του Υιού της Θεοτόκου Μαριάμ, δεν υπάρχει λύση στην τραγωδία της επίγειας ιστορίας. Όταν, λοιπόν, ακούμε όλους αυτούς τους Νεοεποχιτες εχθρούς της Θεοτόκου και του Υιού της  να μιλούν  για «ένωση  εκκλησιών», «ένωση θρησκειών», «παγκόσμια ειρήνη», «εκκλησία με δυο πνεύμονες η δυο κλάδους», όλα αυτά σηματοδοτούν τη διαστροφή της  πραγματικής  εν Χριστώ ενότητας εν αγάπη και δικαιοσύνη και αλήθεια, που ο Ιησούς σφράγισε με τη Θησέα Του στο Γολγοθά, την Ανάσταση Του, την Ανάληψη και την Αγία Πεντηκοστή. Είναι η απιστία της Νέας  Εποχής των ανθρωπίνων συστημάτων. Τέλος είναι βλασφημία  στο Άγιο Πνεύμα, ράπισμα στο συνειδητή  χειραγώγηση των ανθρώπων να υποδεθούν τον Αντίχριστο.
Βεβαίως, εκτός όλων εκείνων, που τα ονόματα τους έχουν γραφεί στο  Βιβλίο του Σφαγμένου Αρνιού από καταβολής κόσμου.
Στ’αληθεια, αυτοί οι νάνοι δεν δίνουν σημασία στην Αλήθεια του Ευαγγελίου του Χριστού. Αντίθετα, τρέχουν να βολευθούν σε στοές και λέσχες , ούτος ώστε, όταν έλθει ο υπεξαιρημένος, το βδέλυγμα, να κατέχουν καλύτερη δυνατή θέση στην κοινωνία τους με τον αρχηγό τους, τον παγκόσμιο δικτάτορα. Αλλά, για τούτο ακριβώς, πέμψει αυτούς ο Θεός ενεργεία πλάνης εις το πιστεύεσαι αυτούς τω ψευδή, ίνα κριθές πάντες οι μη αριστεύσαντες τη αλήθεια αλλ’ευδοκησαντες εν τη αδικία.
Εν τούτοις, αδελφοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ζει Κύριος ο Θεός. Της Εκκλησιάς του Χριστού ουδείς δύναται να υπερισχύσει, την Ορθοδοξία ουδείς δύναται να καταλύσει. Ας ευχαριστήσουμε πάλιν και πολλάκις τη γλυκεία μας την Παναγία και ας υμνήσουμε την Αγία της Κοιμήση με δάκρυα μετανοίας και κατανύξεως, ψάλλοντας: «Εν τη Γεννήσει την παρθενιών εφύλαξες, εν τη Κοιμίσει τον κόσμων ου κατέλειπες Θεοτόκε, μεταστάς προς την ζωών, μοτέρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείες ταις Σάις λυτρωμένη, εκ θανάτου τας ψίχας ημών» (Απολυτίκιο Κοιμήσεως της Θεοτόκου) και λέγοντες συν πασά τοις Αγίους και Αγγελής:
«Ω παρθένε θεια και τώρα ουράνια, πώς να περιγράψω όλα τα προσόντα σου; Πώς να σε δοξάσω, τον θησαυρό της δόξας; Και η μνήμη σου μόνο αγιάζει αυτόν που την χρησιμοποιεί προς εσένα και μονή η κλίσης καθιστά τον νου καθαρότερο, αναλαμβάνοντας τον αμέσως προς εσένα και μονή η κλίσης καθιστά τον νου καθαρότερο, αναλαμβάνοντας τον αμέσως προς θειο ύψος… Μετέδωσε λοιπόν πλούσια στο λαό σου, σαϊτών  τον κλήρο σου, το έλεος σου και τα χαρίσματα σου, ω Δέσποινα. Δώσε λύση των δεινών που μας κατέχουν. Βλέπεις από ποσά και ποια δεινά κατατρυχόμαστε, και δικά μας και ξένα, και τα εξωτερικά και τα εσωτερικά. Μετάτρεψε τα με την φάναμε σου όλα προς το καλύτερο, τους μεν ευρισκόμενους μέσα και ομόφυλους εξημερώνοντας. Φέρε την βοήθεια και θεραπεία σου ως αντίμετρο στα πάθη μας, κατανέμοντας και στις ψυχές  και στα σώματα πλούσια τη Χάρι, και προς όλα διαρκή. Και αν δεν την χωρούμε, κάνε μας θεωρητικότερους, και κανόνισε το μετρό κατά τέτοιον τρόπο, ώστε, σωζόμενοι και δυνάμενοι από τη Χάρι σου, να δοξάζουμε τον προαιώνιο Λόγο που σαρκώθηκε από σένα για μας μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατέλειωτους αιώνες. Γένοιτο.» (Παλαμικών Ταμείων, σελ. 436,437 – Ομιλία ΛΖ’ Εις την Κοίμησιν της Θεοτοκου…,ΕΠΕ 10,438-462. PG 151,461A-473C).
Ο Μητροπολίτης Χίου Ψαρρών Κ. Οινουσών

ΚΚ. Νεκτάριος